Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Abendlied, Op. 107/6
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Gottfried Kinkel
  • Poema original

    Abendlied

    Es ist so still geworden,
    Verrauscht des Abends Wehn.
    Nun hört man aller Orten
    Der Engel Füße gehn.
    Rings in die Tale senket
    Sich Finsternis mit Macht: –
    Wirf ab, Herz, was dich kränket
    Und was dir bange macht!

    Er ruht die Welt im Schweigen,
    Ihr Tosen ist vorbei,
    Stumm ihrer Freude Reigen
    Und stumm ihr Schmerzensschrei.
    Hat Rosen sie geschenket,
    Hat Dornen sie gebracht: –
    Wirf ab, Herz, was dich kränket
    Und was dir bange macht!

    Und hast du heut gefehlet,
    Und tübt sich drum dein Blick:
    Empfinde dich beseelet
    Von freier Gnade Glück!
    Auch des Verirrten denket
    Der Hirt auf hoher Wacht. –
    Wirf ab, Herz, was dich kränket
    Und was dir bange macht!

    Nun stehn im Himmelkreise
    Die Stern’ in Majestät.
    In gleichem, festem Gleise
    Der goldne Wagen geht.
    Und gleich den Sternen lenket
    Er deinen Weg durch Nacht: –
    Wirf ab, Herz, was dich kränket
    Und was dir bange macht!

  • Poema en català

    Cançó vespertina

    Hi ha una gran calma,
    ha minvat la brisa vespertina,
    se senten ara a tot arreu
    les petjades dels àngels.
    Al voltant tot es submergeix,
    poderós, en les tenebres...
    Expulsa, cor, el que t’afligeix
    i t’omple d’angoixa!

    El món reposa en silenci,
    s’ha acabat el seu brogit,
    cessen les seves ànsies joioses
    i han emmudit els seus crits de pena.
    Ens ha regalat roses,
    però ha portat espines...
    Expulsa, cor, el que t’afligeix
    i t’omple d’angoixa!

    I si avui has faltat
    i això t’entela la mirada,
    rep, vivificat, el goig
    del perdó misericordiós.
    També en els extraviats
    pensa el bon pastor en la seva vetlla...
    Expulsa, cor, el que t’afligeix
    i t’omple d’angoixa!

    Lluen ara les estrelles en la volta celestial
    amb tota llur majestat.
    El carruatge daurat segueix
    la seva cursa de sempre.
    I com a les estrelles, guia
    el teu camí a través de la nit...
    Expulsa, cor, el que t’afligeix
    i t’omple d’angoixa!

  • (Lied, Op. 107/6, Düsseldorf, gener 1851)