Abendlied
Es ist so still geworden,
Verrauscht des Abends Wehn.
Nun hört man aller Orten
Der Engel Füße gehn.
Rings in die Tale senket
Sich Finsternis mit Macht: –
Wirf ab, Herz, was dich kränket
Und was dir bange macht!
Er ruht die Welt im Schweigen,
Ihr Tosen ist vorbei,
Stumm ihrer Freude Reigen
Und stumm ihr Schmerzensschrei.
Hat Rosen sie geschenket,
Hat Dornen sie gebracht: –
Wirf ab, Herz, was dich kränket
Und was dir bange macht!
Und hast du heut gefehlet,
Und tübt sich drum dein Blick:
Empfinde dich beseelet
Von freier Gnade Glück!
Auch des Verirrten denket
Der Hirt auf hoher Wacht. –
Wirf ab, Herz, was dich kränket
Und was dir bange macht!
Nun stehn im Himmelkreise
Die Stern’ in Majestät.
In gleichem, festem Gleise
Der goldne Wagen geht.
Und gleich den Sternen lenket
Er deinen Weg durch Nacht: –
Wirf ab, Herz, was dich kränket
Und was dir bange macht!
Cançó vespertina
Hi ha una gran calma,
ha minvat la brisa vespertina,
se senten ara a tot arreu
les petjades dels àngels.
Al voltant tot es submergeix,
poderós, en les tenebres...
Expulsa, cor, el que t’afligeix
i t’omple d’angoixa!
El món reposa en silenci,
s’ha acabat el seu brogit,
cessen les seves ànsies joioses
i han emmudit els seus crits de pena.
Ens ha regalat roses,
però ha portat espines...
Expulsa, cor, el que t’afligeix
i t’omple d’angoixa!
I si avui has faltat
i això t’entela la mirada,
rep, vivificat, el goig
del perdó misericordiós.
També en els extraviats
pensa el bon pastor en la seva vetlla...
Expulsa, cor, el que t’afligeix
i t’omple d’angoixa!
Lluen ara les estrelles en la volta celestial
amb tota llur majestat.
El carruatge daurat segueix
la seva cursa de sempre.
I com a les estrelles, guia
el teu camí a través de la nit...
Expulsa, cor, el que t’afligeix
i t’omple d’angoixa!