Klage
Ihr bangen, schwarzen Stunden!
Wann endet eure Qual?
Nach tausend blut’gen Wunden
Zerreiß, o Herz, einmal!
Dieß hoffnungslose Pochen
Ist mehr als Todesschmerz:
Was, ach! hast du verbrochen,
Getreues, armes Herz?
Ist doch der matte Schimmer
Des letzten Sterns erblaßt;
Entwichen mir auf immer,
Was liebend ich umfaßt!
Noch oft wird auf und nieder
Das Licht des Himmels gehn;
Ihr Augen sollt nicht wieder
Den Tag der Liebe sehn.
Die Thränen sind verloren,
Die wir so lang geweint;
Kein Herz für mich geboren,
So weit die Sonne scheint:
So weit auf Berg und Höhle
Der Mond herunter schaut,
Nicht Eine gute Seele,
Die meiner sich vertraut!
Willkommen, kalter Schauer!
Du Nachtgeflüster du!
Willkommen meiner Trauer!
Im Grabe nur ist Ruh.
Die Treu, im Todtenkranze
Getröstet und versöhnt,
Erhebt sich da zum Glanze
Des Himmels, der sie krönt.
Queixa
Hores inquietes i negres!
Quan acabarà la vostra pena?
Després de mil ferides sangonoses,
trenca’t d’un vegada, oh cor!
Aquest bategar sense esperances
és més que un dolor mortal:
Ai, què has fet,
pobre cor fidel?
La lluïssor apagada
de l’última estrella ha empal·lidit;
també a mi se m’ha esvaït
tot el que abraçava amorós!
la llum del cel encara s’encendrà
i s’abaixarà sovint;
els seus ulls no tornaran a veure
el dia de l‘amor.
S’han perdut les llàgrimes
que tant vàrem plorar;
cap cor nascut per a mi,
allà on lluu el sol:
allà on lluu la lluna
damunt de muntanyes i cavernes,
ni una sola ànima bona
que confiï en mi!
Benvingut, fred estremiment,
xiuxiueig nocturn!
Benvinguda la meva aflicció!
Només en la tomba hi ha repòs.
La fidelitat, confiada i reconciliada
en corones funeràries,
s’eleva fins a l’esplendor
del cel, que la corona.