Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Klage, Anh M 2/11
  • Compositor: Robert Schumann
  • Poeta: Johann Georg Jacobi
  • Poema original

    Klage

    Ihr bangen, schwarzen Stunden!
    Wann endet eure Qual?
    Nach tausend blut’gen Wunden
    Zerreiß, o Herz, einmal!
    Dieß hoffnungslose Pochen
    Ist mehr als Todesschmerz:
    Was, ach! hast du verbrochen,
    Getreues, armes Herz?

    Ist doch der matte Schimmer
    Des letzten Sterns erblaßt;
    Entwichen mir auf immer,
    Was liebend ich umfaßt!
    Noch oft wird auf und nieder
    Das Licht des Himmels gehn;
    Ihr Augen sollt nicht wieder
    Den Tag der Liebe sehn.

    Die Thränen sind verloren,
    Die wir so lang geweint;
    Kein Herz für mich geboren,
    So weit die Sonne scheint:
    So weit auf Berg und Höhle
    Der Mond herunter schaut,
    Nicht Eine gute Seele,
    Die meiner sich vertraut!

    Willkommen, kalter Schauer!
    Du Nachtgeflüster du!
    Willkommen meiner Trauer!
    Im Grabe nur ist Ruh.
    Die Treu, im Todtenkranze
    Getröstet und versöhnt,
    Erhebt sich da zum Glanze
    Des Himmels, der sie krönt.

  • Poema en català

    Queixa

    Hores inquietes i negres!
    Quan acabarà la vostra pena?
    Després de mil ferides sangonoses,
    trenca’t d’un vegada, oh cor!
    Aquest bategar sense esperances
    és més que un dolor mortal:
    Ai, què has fet,
    pobre cor fidel?

    La lluïssor apagada
    de l’última estrella ha empal·lidit;
    també a mi se m’ha esvaït
    tot el que abraçava amorós!
    la llum del cel encara s’encendrà
    i s’abaixarà sovint;
    els seus ulls no tornaran a veure
    el dia de l‘amor.

    S’han perdut les llàgrimes
    que tant vàrem plorar;
    cap cor nascut per a mi,
    allà on lluu el sol:
    allà on lluu la lluna
    damunt de muntanyes i cavernes,
    ni una sola ànima bona
    que confiï en mi!

    Benvingut, fred estremiment,
    xiuxiueig nocturn!
    Benvinguda la meva aflicció!
    Només en la tomba hi ha repòs.
    La fidelitat, confiada i reconciliada
    en corones funeràries,
    s’eleva fins a l’esplendor
    del cel, que la corona.

  • (Fragment d’un Lied, Anh M 2/11, Leipzig, 1828)