Manuel Capdevila i Font
musicògraf
SIgnaturaMC 500
  • Obra: Ständchen
  • Compositor: Hugo Wolf
  • Poeta: Theodor Körner
  • Poema original
     
    Ständchen
     
    Alles wiegt die stille Nacht,
           Tief in süßen Schlummer,
    Nur die Liebe Sehnsucht wacht
           Un der Liebe Kummer.
    Mich umschleichen bandenfrei
           Nächtliche Gespenster,
    Doch ich harre still und treu
           Unter deinem Fenster.
     
    Holdes Mädchen, hörst du mich?
           Willst du langer säumen?
    Oder wiegt der Schlummer dich
           Schon in süßen Träumen?
    Nein, du bist gewiß noch wach,
           Hinter Fensters Gittern
    Seh’ ich ja im Schlafgemach
           Noch das Lämpchenzittern.
     
    Ach, so blicke, süßes Kind,
           Aus dem Fenster nieder;
    Leise, wie der Abendwind,
           Flüstern meine Lieder.
    Doch verständlich sollen sie
           Meine Sehnsucht klagen,
    Und mit sanfter Harmonie
           Dir: “Ich liebe!” sagen.
     
    Was die treue Liebe spricht,
           Wird die Liebe hören;
    Aber länger darf ich nicht
           Deine Rühe stören.
    Schlumm’re, bis der Tag erwacht,
           In dem warmen Stübchen;
    Drum, fein’s Liebchen, gute Nacht,
           Gute Nacht, fein’s Liebchen!
  • Poema en català
     
    Serenata
     
    Tot bressola el dolç son
           de la nit silenciosa,
    només vetllen les ànsies amoroses
           i les penes de l’amor.
    M’envolten molt confosos
           els espectres de la nit,
    però espero callat i fidel
           sota la teva finestra.
     
    Dolça noia, em sents?
           Vols seguir romancejant?
    O és que el son
           ja et bressola en dolços somnis?
    No, segur que encara estàs desperta!
           Veig un besllum oscil·lant
    darrera les reixes de la finestra
           de la teva cambra.
     
    Ai, mira cap avall, dolça criatura,
           des de la finestra!
    Suaus, com la brisa vespertina,
           t’arribaran les meves cançons.
    Elles han d’explicar-te
           les queixes del meu enyor,
    i dir-te “T’estimo”
           amb dolces harmonies.
     
    L’amor ha de sentir
           el que diu l’amor fidel.
    Però no vull destorbar més
           el teu repòs.
    Dorm, fins que desperti el dia,
           en la teva cambra acollidora;
    per tant, bella estimada, bona nit,
           bona nit, bella estimada!
  • (Lied, Windischgraz, març 1877)